Σε συνήθισα. Τρεις ολόκληροι μήνες μαζί δεν είναι και λίγοι! Κάθε μέρα το άρωμα σου, το βλέμμα σου, το άγγιγμα σου. Κι όμως! Δεν ξέρω αν χορταίνεται ο έρωτας ή τουλάχιστον αυτός που εγώ έχω στο μυαλό μου.
Λάτρεψα τις συνήθειες σου. Κοιμάσαι πάντα με κλειστή πόρτα, χρησιμοποιείς μία επιπλέον σακούλα για τα σκουπίδια (ακόμη κι αν υπάρχει άλλη ήδη στον κάδο), φοβάσαι όποιον μπορεί προβλέψει το μέλλον και κοιμάσαι σε σκληρό μαξιλάρι.
Κάθε αποχωρισμός κι ένας μικρός θάνατος. Δάκρυα, υποσχέσεις και αγκαλιές μέχρι την επόμενη φορά που τα χιλιόμετρα θα μας κάνουν την χάρη να εκμηδενιστούν για να βρεθείς στην αγκαλιά μου. Άσχημο να ζεις μετρώντας αντίστροφα.
Πότε μου επιτρέπεις να αισθανθώ; Προσπαθώ πολύ να μην εκφραστώ πριν φύγεις. Να μη με δεις να λυγίζω, να μην «χαλάσω τη στιγμή». Πολλά τα δάκρυα για να είσαι η μεγαλύτερη μου χαρά. Πολλοί οι τσακωμοί για να θεωρούμαστε «φυσιολογικό ζευγάρι». Πολλά τα χαμόγελα για να είσαι απλώς μία σχέση από τις πολλές. Διαφορετικό το άγγιγμα για να μπορέσει να αντικατασταθεί με άλλο.
Πίνεις πάντα ένα ζεστό τσάι πριν κοιμηθείς. Δεν κάθεσαι ποτέ όταν τρως πρωινό. Κοιμάσαι πάντα από την δεξιά πλευρά και πίνεις καφέ με γάλα χωρίς λακτόζη. Αγαπάς τις βόλτες στο σούπερ μάρκετ. Θα μπορούσες να ζήσεις μέσα σ’ αυτό. Η χαρά σου δεν κρύβεται κάθε φορά που ψωνίζουμε. Αποφεύγεις τον διάδρομο με τα γλυκά για να μην μπεις στη διαδικασία να τα αγοράσεις. Πόσο αγαπώ τις νυχτερινές σου ατασθαλίες. Ακόμη κι αν πιστεύεις ότι εγώ δεν τις γνωρίζω.
Αν όντως ο έρωτας πληγώνει τότε σίγουρα ο δικός σου είναι έρωτας. Με πληγώνει κάθε αποχωρισμός. Με ζωντανεύει κάθε άφιξη σου.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα σε δω, να προσέχεις, να με σκέφτεσαι και να με αγαπάς. Κι όταν γυρίσεις την πλάτη, θα έχω πάλι το δικαίωμα να αισθανθώ. Όπως σου αξίζει. Όπως μας αξίζει… Όπως μου επιτρέπεται…
Βρείτε μας στα social media:
https://www.instagram.com/p/CLEn6LsF85h/?hl=enο
Γράφει ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας!
Πυθαγόρειο Θεώρημα 